Eigenlijk had ik voor 18 mei een afspraak om retour chirurg te komen voor DE UITSLAG. Maar het is de wet van Murphy's, het ziekenhuis belt af, ze hebben nog niet alle uitslagen binnen. Maar wat wel binnen is, is goed.
Dus vandaag, 4 dagen later, even tussendoor van het werk alsnog naar de chirurg voor de complete uitslag zonder zenuwen en zonder angst. Ik had meer een soort van assertiviteit bij me, want ik had immers al beslist: haal het er toch maar uit. Ik zal vast als Brugman moeten praten om dit voor elkaar te kunnen krijgen. Ze snijdt immers niet zonder noodzaak, maar ik wil baas in eigen borst zijn....
Ferry staat voor de ingang van het ziekenhuis op mij te wachten, tot nu toe is hij steeds mee geweest. Eerlijk gezegd vind ik dit een beetje zonde van zijn tijd. Hij is zelfstandige en alles wat niet gewerkt wordt, verdient niets en het heeft al zoveel verspilde tijd gekost.
De chirurg haalt ons binnen en begint zonder enige inleiding te vertellen dat alles goed leek, maar dat uit de laatste test een kleuring naar boven kwam die een ernstige verdenking van kwaadaardigheid geeft..... We zitten naast elkaar bewegen niet en vragen niets, weg assertiviteit. De chirurg praat door, het lijkt haar het beste dat de borst volledig geamputeerd wordt en dat er direct een reconstructie plaats vindt. Daarom staat de plastische chirurg nu op ons te wachten .... Hebben wij nog vragen? Huh...nee ik geloof van niet...
Beduusd en emotieloos stappen we in de lift en gaan door naar plastische chirurgie. In de wachtkamer kijken wij elkaar aan, wat zij ze nou? Wat is een verdenking, waarom zo rigoureus, zijn er geen andere opties?
De plastische chirurg is een heel prettig mens en legt haar vakgebied goed uit, maar we zijn te confuus. Na ook nog het opnamebureau bezocht te hebben, gaan we allebei met eigen auto weer naar onze werkzaamheden. Dat voelt het beste, het kwartje moet nog vallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten