Het pinksterweekend is stil en leeg geweest. Alle kinderen zijn bij hun vader en Ferry en Moi lopen doelloos de dag door. We hebben alle scenario's tig maal doorgenomen. Maar we hebben uiteindelijk toch rust in de keuze van het ziekenhuis en van de behandeling. De hele borst moet eraf, ik wil geen enkel risico lopen. Ze kunnen tegenwoordig zoveel weer oplappen. Is het niet direct dan is het wel later. Ik ben geen 18 meer, ik moet al compromissen sluiten wat nog wel en niet kan qua uiterlijk en het belangrijkste: ik heb 4 kindjes zelf kunnen voeden. Dit pakt niemand meer van mij af. Ik heb de liefste man op aarde en hij zal altijd achter mij staan. Het komt goed!
Ik kan op die ene nacht na niet enorm verdrietig meer worden over mijn ziek zijn, ik krijg een soort van oerkracht. Daarnaast overheerst de pijn van afgelopen jaar, er is niets zo erg als iemand die je bewust wilt kwetsen, je met leugens uit je moederschap probeert te krijgen. Dat geeft rauwe pijn! Kanker is daarentegen iets wat mij treft als pech, hele grote pech. Niemand die dit mij bewust aandoet, daarentegen; iedereen om mij heen is begaan met mij en alle medici proberen mij te genezen. Dit geeft zo'n ander gevoel, bijna warmte!
Een ding staat nu wel vast; mensen die mij niets positiefs geven en veel last hebben van grote ego's mogen vanaf vandaag voorgoed wegblijven, het wordt nu eindelijk eens mijn tijd! Ik ga mij energie niet meer verspillen. Ondanks deze semi-wijsheid lopen wij toch als kippen zonder kop rond, het is zo onwerkelijk allemaal. In welke film zijn wij beland?
We halen geen boodschappen, doen amper het huishouden en eten alleen nog maar buiten de deur. Ziek zijn is wel een dure aangelegenheid zeg!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten