Het is nu zes dagen na de kuur en ik ben weer deels boven water.......! Chemo nummero 4 is pittig!! Kan het niet anders zeggen.
Het is wel de laatste van deze vreselijke, afschuwelijke en monsterachtige AC kuur (sorry voor de lezers die nog moeten.... maar chemo en ik zijn helaas geen vrienden)....
Het toedienen en inlopen gaat deze keer gelukkig weer probleemloos, alleen hierna kom ik in een grote mist terecht. Een mist vol met vermoeidheid, futloosheid en misselijkheid.
Op dag 2 heb ik zowaar een kleine opleving, minder mist maar wel veel verdriet. Mijn oudste wordt die dag 17 jaar en ondanks al mijn verschillende felicitatiepogingen, is er totale radiostilte. En dat hakt er met mijn neerslachtige chemohoofd, dubbel zo hard in.....
Zelfs het krijgen van een levensbedreigende ziekte kan het gedrag van vader en zoon niet socialiseren. Wat doet dat een pijn zeg, dat er nooit aan je gevraagd wordt hoe het met je gaat, wat moet ik toch ooit gedaan hebben om zo respectloos behandeld te worden.....?!?!?
Maar lang kan ik hier "gelukkig" niet bij stil staan, want hierna gaat mijn licht compleet uit. Ik kan mij er nog steeds over verbazen dat ik van het ene op het andere moment volledig opgebrand kan zijn, net zoals een auto met plots een hele lege benzinetank! Totaal geen energie, geen kracht, geen levenslust. Ik kan mij nog net naar mijn bed slepen om daar buiten adem (van de trap) op te storten. Zelfs praten is dan teveel moeite.
En zo kom ik de volgende dagen door, deels slapend, deels suffend en deels op en neer lopend naar de toilet. Want moe of niet, misselijk of niet.....ik moet blijven drinken. Het gif moet zo snel mogelijk mijn lijf uit. Het mag ook niet in mijn blaas blijven staan want dat kan blijvende schade geven....
Op een gegeven moment gaat het slapen ook niet makkelijk meer en maak ik gebruik van pilletjes, inslapers. Ik heb ze helemaal aan het begin van de kuur gekregen en steeds niet willen nemen, maar waarom eigenlijk niet?!? Ik word toch al aan alle kanten vergiftigd! Dus nu doe ik het lekker wel, ik wil dat deze dagen zo snel mogelijk voorbij zijn. En ze gaan voorbij!!!!!
De vermoeidheid neemt af, maar dan krijgen we helaas de kartonfase en de depressiviteit. De kartonfase maakt dat niets smaakt en dat ik van alles misselijk word. Ik probeer zo min mogelijk te eten, maar mijn maag denkt hier anders over....hij rommelt luidruchtig! Een honger dat ik heb...!!! Dat schijnt van de pep-medicatie te komen.....jammer dan! Afvallen word je dus ook tijdens een chemo niet gegund....
De depressiviteit is helaas ondertussen ook een goede bekende geworden. Zo dartelend (nou ja....een beetje dan) ik normaal door het leven ga, zo zwaar wordt het na een kuur. En dan zal je altijd zien.....net deze week vallen 2 jonge BN-ers om met.....kanker.....en is een 16-jarige dochter van een kennis vermist...Pppffff wat valt het leven mij weer zwaar!!! Gatver wat een ellende maakt iedereen mee!!!
Maar wat ik nu wel weet: dit is tijdelijk, het komt deels door de medicatie...allemaal bijwerkingen! Dus over een paar dagen ben ik weer leuk en zie ik weer de lol van dingen in...nog even volhouden....ook voor Ferry...die het allemaal maar weer machteloos moet aanzien!
Het enige wat mij nu vooral bezig houdt...is de volgende kuur. Ik start 1 oktober met 12x Taxol wekelijks en Herceptin 3 wekelijks....Ik heb van het ziekenhuis al een mapje met uitleg meegekregen. De arts vertelt dat hij wel wat milder is, maar fysiek ook zwaar omdat hij elke week is....pppfff......dat wil ik niet horen!!
Ik kijk het mapje in en lees de meest voorkomende bijwerkingen:
Verminderde weerstand, bloedarmoede, misselijkheid en braken, ontsteking van het mondslijmvlies, verandering in smaak, diarree, vermoeidheid en zwakte, haarverlies, pijn in spieren en gewrichten, huiduitslag, tintelingen en gevoelloosheid in handen en voeten, hoofdpijn, allergische reacties en vochtopstapeling.....oh dat wordt peanuts....de minder voorkomende bijwerkingen sla ik maar over...
Maar zoals vaker gezegd; elk nadeel heb een voordeel.......ik ben momenteel een krakkemikkig, giftig bouwval, maar wat krijg ik toch een hoop positieve aandacht zeg! Het is werkelijk onbeschrijfelijk hoe goed mij jullie attentie doet!!! Nog steeds zijn jullie geïnteresseerd, jullie wensen mij onophoudelijk het beste middels lieve berichtjes, kaartjes, woorden, hulp etc...etc.....Ik sta totaal niet alleen en dat geeft hele fijne warmte!!! XXX
Geen opmerkingen:
Een reactie posten