Het is al licht en het zonnetje komt op. Na een klein kwartier rijden vraag ik aan Ferry of hij mijn helm en alle knutselfrutsels heeft ingeladen.....uh nee......dat had ik toch gedaan? Nee....ik niet, jij zou dit toch doen....kortom: we kunnen omkeren en weer terug naar huis...pppfff...een lekkere start.
Maar de rest van de reis gaat heel voorspoedig en halverwege begint het steeds meer op een optocht te lijken. allemaal nederlandse auto's achter elkaar met Alpe d'huzes stickers inclusief stellages met vele racefietsen. het lijkt wel een invasie!! Wij schijnen hier met circa 25.000 man te zitten.
Na een dikke 11 uur rijden komen we op de bestemming aan. Een groot deel van het team is al aanwezig en zit lekker in het zonnetje op het terras. In de zon is het goed vertoeven. We krijgen een nette kamer toegewezen en zijn onder de indruk van ons uitzicht...wauw!!!!
Na een redelijk goede nacht is het zover: we gaan voor de laatste keer trainen, ongeveer 8 kilometer alleen maar klimmen, redelijk gelijkwaardig aan de Alpe d'Huez. Ik vind het spannend, ik heb geen idee wat mij te wachten staat. De stokers (achterzitters) gaan met de auto naar het dal en de captains op de tandems. Samen mogen wij niet afdalen, dit is te gevaarlijk! Ferry is gebombardeerd tot captain, dus die moet zonder enige ervaring gaan dalen....eeekkkhhh...maar het gaat goed. En dan is het zo ver....de klim gaat beginnen.
We beginnen rustig, want de eerste paar bochten zijn gelijk behoorlijk heftig. Tjezus.....ik begin gelijk te hijgen als een molenpaard (uh hijgen die dan?), zo hard dat Ferry verontrust naar achteren roept of alles goed gaat. Eerst antwoord ik niet, dat kost teveel moeite. Maar hij blijft vragen, dus ik sis zachtjes: ik praat niet, kost teveel kracht.
Zo gaan wij een paar bochten verder en krijg ik een enorme last van de stand van het stuur.... Dit is mij in Limburg ook overkomen en na een wisseling van fiets ging het veel beter. Maar dat is nu geen optie....ik draai wat heen en weer, maar ik krijg steeds meer pijn. Gggrrrrr..... Ik hou het haast niet meer vol. We worden ingehaald door een begeleider en die vraagt hoe het gaat....en ik meld direct met mijn laatste adem dat ik zo slecht zit. Hij stuurt ons naar de kant om stuur en zadel te verstellen. We zijn zo bezig om veilig aan de kant te komen, dat Ferry niet tijdig uitklikt....en ja hoor; daar gaan wij richting asfalt inclusief fiets...oké die vuurdoop hebben wij dan ook gelijk gehad. Ik heb geen pijn, alleen de afdruk van de ketting staat gelijk op beider kuiten....enorm charmant.
Terwijl wij aan de kant staan, word ik niet lekker. Waarschijnlijk last van een dalende bloeddruk, want ik zie sterretjes. Dan maar even in de berm gaan zitten en direct stopt er een Nederlandse auto met de vraag of alles goed gaat. Geweldig wat een goede sfeer hangt er hier, want een saamhorigheid en iedereen groet elkaar. Bijzonder!!
Na wat drinken en eten van een energiereep kom ik snel bij en gaan we weer verder. De nieuwe stand van het stuur en zadel gaat een stuk beter en bijna fluitend doen wij het laatste stuk. Jippie!!!!!! We did it....... Wij hebben de 8 kilometer klim in een uur gedaan. Niet verkeerd toch?
Hierna hebben we in het plaatsje Oz lekker geluncht met kennissen die in de organisatie zitten. Heerlijk in het zonnetje om het daarna weer koud te krijgen. Het weer is hier per uur erg wisselvallig. Daarna terug naar het hotel, de meiden en Ferry lekker even zwemmen, ik toch stiekem even de sauna in (mocht van de tattoomevrouw eigenlijk niet....) en na het eten rozig ons bed in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten