Nog 3 maanden - 22 juni 2013

Hoe groot kan het contrast zijn: zo sta je op de Alpe d'Huez te vieren dat je een klim van 14 kilometer (ruim 1000 hoogtemeters) hebt gedaan en zo lig je weer een middagje aan het infuus voor een shot Herceptin. Het contrast is goed te zien...fietsschoenen in een chemostoel.....

De Herceptin bevalt mij redelijk goed. Naast spierpijn en vermoeidheid ben ik redelijk in staat goed te functioneren naast deze kuur. Alleen het prikken van het infuus wordt steeds moeilijker, mijn aderen zijn er een soort van klaar mee....geen gehannes en geen geprik meer voor hen. Deze keer meerdere pogingen en zelf wisseling van verpleegster voordat het lukt........en ik ben niet bang voor prikken en ook niet kleinzerig maar dat geprik in pols en handen blijft gevoelig. Ik zal blij zijn als dit onderdeel ook weer klaar is. Nog maar 3 maanden te gaan, tot oktober 2013. Het einde is in zicht.

poging 1

2 mislukte pogingen

Yeah het infuus zit er weer in!

Helaas geldt dit niet voor de hormoontherapie! Dit is alleen het dagelijks slikken van een klein pilletje, maar dit kleine kreng geeft veel te veel bijwerkingen. Ik ben rusteloos, slaap slecht en heb veel last van overgangsklachten. Bah....nog 5 jaar te gaan.....en er gaan zelfs geluiden op dat doorslikken voor 10 jaar beter is en steeds meer geadviseerd wordt. 

Maar al met al ben ik natuurlijk superblij dat ik alweer een heel traject van een jaar achter de rug heb. In mijn omgeving komen nieuwe gevallen van net gediagnosticeerde borstkanker voorbij en die moeten nog overal aan beginnen....als ik hun verhalen hoor lijkt het wel een déjà vu. Een jaar geleden zat ik er ook zo in!!! 

Nu gaat het gewone leven steeds meer door. Ik leef niet meer van ziekenhuisbezoek naar ziekenhuisbezoek. Sterker nog....ik mag het wel goed noteren want anders vergeet ik wanneer het weer Herceptintijd is. Ik werk momenteel 50% wat goed gaat. Ik vind het zelfs weer leuk om op kantoor te zitten en bezig te zijn met mijn vak. Thuis ligt het soms wat moeilijker, ik moet heel goed mijn grenzen bewaken en geregeld mijn lieve enthousiaste puberdochters wat "temmen"........mama wil niet de hele dag MTV horen, kan alle onsamenhangende verontwaardigde verhalen niet meer volgen, mijn hoofd ontploft hier van....mam wil geen impulsieve ideeën uitvoeren en gaat niet stel op sprong iets op het laatste moment regelen. Ik kan dit niet meer en ik wil dit niet meer. Weer een les geleerd!  

De omgeving zegt dat ik steeds meer mijn eigen gezicht terug krijg. Ik val nog steeds niets af....sterker nog deze ochtend dacht ik mijn navelpiercing kwijt te zijn...maar die zat gewoon verstopt in een buikplooi....eeekh.... maar kennelijk ben ik toch minder opgeblazen dan voorheen want de omgeving bespeurt een verschil. Ik heb mijn garderobe deels ingeruild voor een kleine 2 maten groter en probeer te accepteren dat dit de nieuwe ik is.......kort haar en zwaarder dan eerst. Ja shit happends maar nog steeds alive and kicking! Het accepteren lukt de ene keer beter dan de andere keer... Het is nog steeds een proces van ups en downs maar het evenwicht komt steeds dichterbij.