Nou het gaat best redelijk met mij, ik ben nog niet de oude, helaas niet, maar er wordt wel aan gewerkt.... Ik heb naast de lichamelijke vermoeidheid vooral last van cognitieve beperkingen in de vorm van snel overprikkeld zijn. Ook voelt de nepborst nog steeds niet fijn en geeft wat pijnklachten. Dit geldt ook voor de kapotte neus en gevoelige mond. De chemo heeft hier het slijmvlies aangetast, hetgeen ook geldt voor mijn vingers en tenen....deze tintelen nog steeds....Maar eerlijk is eerlijk; het is te doen.
En wat doe ik zoal gedurende een week? Nou, best wel veel.....vind ik. Naast een stukje van het huishouden en het coachen, aansturen en taxi-en van 3 dochters ben ik druk met het volgende:
Maandag ga ik sinds kort even buurten op het werk. Ik wil dit elke week doen om zo een beetje in het ritme te komen en te wennen aan enige structuur buiten het gezin om.
Al die maanden dat ik thuis ben, heb ik geregeld contact gezocht en ben ik langs gegaan. Ook hebben collega's al die tijd contact met mij gehouden, ik hoor er nog steeds bij! Maar dat geldt niet voor het werk op zich....want wat is dat ver weg gezakt zeg!!
Ik wilde lotgenoten informatie over rechten en plichten Wia geven en ik moest niet alleen mijn hersens enorm kraken, maar ook Google raadplegen....pppffff.... 20 jaar werkervaring zit ergens heel ver weg opgeborgen....
Echt werken doe ik trouwens nog niet, ik ben er nog niet aan toe en gelukkig wordt deze visie volledig onderbouwd door de Arboarts. Wel zit ik op het werk even voor het gevoel achter mijn bureau en zet de computer aan....wat trouwens niet meevalt: het bedrijf is ondertussen op een nieuw systeem overgegaan. Normaliter voor mij geen grote drempel, maar nu geeft het toch wat verwarring en chaos in mijn hoofd. Prompt vergeet ik welke programma's ik voor het werk nodig heb...en waar zit mijn mail in godsnaam ook al weer...?
Als ik eindelijk ingelogd ben lees ik wat intern nieuws, maar dat zwabbert over het beeld. Ik kan mij er nog niet echt goed toe zetten. Het lijkt wel of hier nog geen plaats voor is... in mijn hoofd. Maar goed, het begin is er en ik hoop dat ik snel cognitieve vorderingen ga maken..
Dinsdag is het Herstel en Balans dag, kortom anderhalf uur sporten. Maar deze keer is het niet sporten qua inspanning, maar sporten qua ontspanning. We krijgen een lesje yoga-mindfullness-stretch etc...
Ruim een uur zijn we bezig met focussen, visualiseren, ademen en weet ik veel wat allemaal nog meer..... in het kader van de totale ontspanning. Het lukt mij aardig, alleen jammer dat ik het op een gegeven moment fris krijg, waardoor ik het maximale welbevinden niet haal. Maar zeker heel prettig en voor herhaling vatbaar!
Donderdag is het weer Herstel en Balans dag en deze keer wordt er wel weer gesport tot de hartslag flink omhoog gaat. Ik zweet weer als een otter.....maar het voelt goed. Het gekke is dat ik amper spierpijn heb.....hoe kan dit? De fysiotherapeut weet het ook niet.....maar ik heb een vermoeden: ik heb gewoon geen spieren meer......het lijf is een pafferige losse massa....ieuuuuuw, dat moet het zijn!!!!!
Donderdag is het ook tijd voor de psychische ronde en deze keer krijgen we een kijkje in de G training, het leren onderscheiden van feiten en interpretaties. Heeeeel herkenbaar en handig om toe te passen als je angstig bent om weer kanker te krijgen of als je denkt onder druk gezet te worden...etc....
En vandaag is het weer een ziekenhuisronde voor mijn zoveelste shot Herceptin. Terwijl ik dit schrijf zit ik aan het infuus. Alles gaat goed en ook het prikken!!! En als opsteker krijg ik een roos mee naar huis. Het is vandaag Wereld Kankerdag.
Wat zie je er stralend uit... en wat klinkt het allemaal goed, de goede kant op! Keep it up that way! xxx
BeantwoordenVerwijderen