En ineens is het allemaal bah!!!
Ik ben de week goed begonnen, de Herceptin gaat goed en de dag erna is het de dag van het zwemmen, zo niet mijn hobby!!! Ik haat zwemmen...
Maar goed, toch enigszins nieuwsgierig ga ik op weg naar het zwembad. Het is geen mega zwembad, maar een klein badje wat gebruikt wordt voor revalidatie ed....lekker rustig en verwarmd.
De groep is compleet en met gemengde gevoelens hijsen we ons in badpakken en bikini's.....voor velen van ons is het een kleine overwinning omdat we redelijk aangetast zijn door de operaties.
Vervolgens gaan we het heerlijke warme water in en doen we allerlei oefeningen, spelletjes en wedstrijdjes. Het is gieren, lachen en brullen en enorm vermoeiend. Na de les gaan we bibberend van de kou de kleedkamer in en staan we hutje mutje ons aan te kleden. Ineens weet ik weer waarom ik zwemmen niet leuk vind.
Hierna heb ik zowaar spierpijn, wat na het sporten op donderdag versterkt wordt. Ik kom vrijdag heel stijf mijn bed uit en heb grote moeite met traplopen. Ook heb ik al meer dan een week rugpijn, geen idee waar dit vandaan komt......ik heb eigenlijk nooit rugpijn. Ik heb met mijzelf afgesproken dat ik bij elke nieuw pijntje niet in de stress schiet, het zou immers een uitzaaiing kunnen zijn, maar het kan nog veel meer een gewoon pijntje zijn zoals iedereen wel eens heeft....kankerpatiënten kunnen echter nooit meer onbevangen op pijntjes reageren. Ons lichaam heeft ons eerder in de steek gelaten, het onvoorwaardelijke vertrouwen is weg.
Dus geen paniek beslis ik. Ik onderneem een ander actie, ik laat mij masseren door een therapeute.....en dat is werkelijk vreselijk, ik schijn namelijk allemaal triggerpoints (spierknopen) in nek, rug en armen te hebben. Dit los masseren is een zeer pijnlijke bezigheid. Ook vertelt de therapeute dat mijn lichaam nog bij lange na niet hersteld is en dat ik het sporten op een lager pitje moet zetten. Doorgaan mag, maar minder intensief......pppfff....weer die bevestiging, ik ben er nog niet en ik ben mijzelf nog niet...
Vandaag heb ik nog steeds spierpijn en last van de massage, alles doet pijn. Ik maak zoals elke dag een lijstje van wat die dag te doen. Ik heb het gewoon druk, ondanks ik niet werk, ik heb er last van....ik kan nog half niet aan wat ik hiervoor deed. En dan halverwege het lijstje gaat het licht uit.....ik ben moe, ik heb pijn, ik heb constant opvliegers, de tranen zitten hoog en ik baal zo vreselijk van dat vreemde spiegelbeeld...boos, tranen en een compleet gevoel van uitputting.
Het is een proces van vallen en opstaan......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten