Het ergste is voorlopig voorbij, ik ben nog steeds pijnlijk maar niet meer 100% afhankelijk, wat een opluchting.
Ferry en de meiden komen elke dag langs. Ik heb een hele mooie ballon van ze gehad met een knuffeltje erbij. Uitgekozen door Indy en Franky, wat lief!
Ferry houdt het gezin super draaiende en rent en rijdt zich een slag in de rondte. Voor mijn opname had ik hem gevraagd of hij mijn omgeving per mail op de hoogte wilt houden. Iedereen is zo begaan en het scheelt ons ook weer vele telefoontjes.
Ferry neemt deze taak erg serieus en mailt dagelijks over mijn wel en wee. Gekscherend word ik de koningin genoemd.
Op de kamer is het best goed vertoeven, aan de overkant een leeftijdgenootje met helaas hetzelfde (en later blijken wij een gezamenlijke vriendin te hebben), daarnaast een oudere Haagsche dame met haar hart op haar tong en naast mij een tropische verrassing. Wel een zuurpruimende verrassing. Ze wil alleen Papiamento praten en negeert ons. Als haar familie, lees met velen, binnen komt dan is ze enorm luidruchtig. Ik waan mij dagen achtereen in het Caribische gebied, alleen dan zonder zon, salsa en alle andere prettige omstandigheden. Ze begint mij flink te irriteren, ze zijn zo luidruchtig, overheersend en de patiënt, zo ziek ze is, maakt er een gewoonte van om midden in de nacht met de Antillen te gaan bellen, tja gevalletje tijdverschil......
De verpleging is super, wat een lieve mensen allemaal, stuk voor stuk. Wat hard moeten zij werken en niet iedereen is dankbaar. Ik onderga met verbazing het dagritueel, wat een geoliede machine. Constant komen ze langs, dan voor drinken, daarna het eten, bed verschonen, bloed prikken, bloemen verzorgen, fysiotherapie, controles etc....het lijkt wel een all-inclusieve ressort! Hihihihi ik had weinig ervaring met in het ziekenhuis liggen, dus alles is nieuw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten