Kankerpatiënt - 6 juni 2012

Het is een rollercoaster van emoties. Aan de ene kant het besef, tjee ik heb echt kanker. Ik hoor nu ineens bij die groep.
Normaal kan ik blindelings vragenlijsten over mijn gezondheid invullen met allemaal kruisjes bij nee. Voortaan zal ik dus ergens ja moeten gaan invullen enne wat zijn de gevolgen voor de hypotheek, verzekeringen ed. Ook kijk ik nu toch anders naar het logo van pink ribbon en de Alpe d'Huzes die nu gereden wordt. Ik ben de doelgroep, echt!?!

Heel soms maak ik mij zorgen, vooral als ik teveel over kanker heb gelezen. Ik kwam op een forum terecht en heb daar heel veel nuttigs gelezen maar ook veel over complicaties, bijwerkingen en uitzaaiingen. Wat een vreselijke klote ziekte, gatver......Ook besef ik dat het niet hebben van uitzaaiingen niet zeker is, het gaat immers over zichtbare uitzaaiingen. En daarom is deze ziekte zo grillig en onbetrouwbaar, niet alles is zichtbaar.

Maar ik moet wel eerlijk zeggen dat ik tot nu toe meestal positief ben, ik ben gelukkig redelijk nuchter aangelegd en natuurlijk genees ik!

En ik wil er ook weer wat uit leren, weer een stukje persoonlijke groei. Het afgelopen jaar, voor het ziek worden, is een periode van verdriet en vooral grote machteloosheid geweest en dat is niet goed geweest voor mijn gezondheid. Ik wil dit niet meer zo toelaten en ik wil alleen nog maar in mijzelf gaan geloven. Ik sta niet meer open voor laffe aanvallen van buitenaf.

AMEN.....hahahahaa..... nou ja ik streef ernaar en ga het zeker proberen!

En wat nou zo fijn is.....iedereen is zo vreselijk lief. Ziek zijn haalt het goede in de mens naar boven en daar geniet ik zo van. Wat een warmte en wat doet dat mij deugd. Elke dag komt de buurvrouw voor ons stofzuigen, een andere komt mijn haar föhnen en weer een andere neemt zo nu en dan een hond van ons mee naar buiten. En dan nog alle bloemen, mailtjes, chocolade, knuffels, kaarten, smeersels etc, etc.... Het is overweldigend!


Geen opmerkingen:

Een reactie posten