Angst - 9 augustus 2012

Deze blog wordt goed gevolgd, tot nu toe ruim 2200 keer en niet alleen in ons land maar ook in de VS, Duitsland en zelfs in Rusland! Onverwachts en bijzonder...

De meest gehoorde reactie is dat het prettig leest en dat ik zo nuchter en sterk ben. Nou dat nuchter is wel iets wat ik herken, dat is wel inherent aan mijn persoonlijkheid. Ik heb niet veel overeenkomsten met een dramaqueen... Maar sterk zijn....... dat is eerlijk gezegd niet altijd zo....

Zo nu en dan zit ik ook in de put en rol ik van tranen naar boosheid en weer van tranen naar machteloosheid. Ik dwing alleen mijzelf hier niet te lang in te blijven hangen, het is wel even lekker maar dan krijgt het een klaaggehalte waar niemand blij van wordt.

Het enige waar ik maar niet uit kom is; angst. Echt angst met hoofdletters.....en niet eens voor kanker.

De dag dat ik de slechte diagnose kreeg en de dagen vol met alle behandelingen staan nog steeds niet in verhouding tot mijn angst. Een gesprekje met mijn oncoloog geeft mij stress maar is niets in verhouding met het geconfronteerd worden met de boosheid, frustratie en trauma van iemand die een veel te grote impact op mijn leven heeft.....

Deze angst is een kleine 2 jaar geleden geleidelijk aan ontstaan toen mijn zoon totaal plots mijn huis verliet. Wat ik toen nog niet wist, is dat dit voorgoed zou zijn en dat de psychologische druk waarin ik al jaren leefde een serieuze uitbarsting zou krijgen. Ik ben sinds de geboorte van de kinderen ongewenst, ongewild en zeer onvrijwillig in een soort van competitie beland en na mijn scheiding langzamerhand het mikpunt geworden van een psychologische oorlogsvoering.

Ik weet het...dit zijn grote woorden, misschien zelfs beschuldigingen die sommige lezers onder ons met gemengde gevoelens zullen lezen of met een grote korrel zout nemen. Hij heeft immers 2 gezichten, de vlotte joviale en de foute... Ik weet het......daarom bevatte deze blog tot nu toe weinig over dit onderwerp. Maar feitelijk klopt dit niet! Het is een alomvattende situatie die mijn leven volledig beheerst. Het klopt niet om dit in deze blog, die behoorlijk openhartig is, buiten beschouwing te laten....en ....ik wil het spelletje ook gewoon niet meer meespelen. En daarnaast is het mijn eigen blog....lekker puh!

Jarenlang ben ik diplomatiek geweest, jarenlang heb ik het belang en het geluk van mijn kinderen een veel grotere prioriteit gegeven dan die van mij. Maar wat heeft het mij persoonlijk gebracht? Helemaal niets, werkelijk niets, tenminste niets positiefs.

Nog steeds draai ik financieel alleen voor de kinderen op, nog steeds krijg ik als moeder totaal geen respect en nog steeds wordt er alles aan gedaan om mij te kleineren. Officiële instanties hebben aan mijn oprechtheid getwijfeld, mijn zoon ben ik voorlopig kwijt, de andere kinderen gaan een eigen waarheid creëren en ik ben naast psychische klachten ook lichamelijk ziek geworden.....theoretisch een levensbedreigende ziekte.

Het gaat mij te ver om rechtstreeks één schuldige aan te wijzen, één schuldige die mijn kanker op zijn geweten heeft. Nee, zo zit het niet in elkaar, ik heb ook een eigen verantwoordelijkheid en trouwens....zo zit de wetenschap ook niet in elkaar. Angst/stress is geen directe oorzaak voor het krijgen van kanker......

En toch twijfel ik geregeld....de psych waar ik onder behandeling ben geweest heeft wel de visie dat machteloosheid ziek maakt en volgens haar (in 2011) zat ik tot aan mijn kruin toe in deze emotie. En wat lees ik een aantal dagen geleden in het AD: Klinisch onderzoek toonde eerder al aan dat borstkankerpatiënten die kampen met stress of een depressie sneller overlijden aan hun ziekte....wat zegt het Gezondheidsnet: wetenschappers verklaren dat zowel fysieke als emotionele stress een verhoogd risico op kanker met zich mee brengen........gatver de gatver!!!!

Terugdraaien kan niet meer, dus het heeft totaal geen zin om hier nog lang bij stil te staan....gedane zaken nemen geen keer.... Maar laat ik deze, volgens psych, 2e kans goed benutten. Laat ik er alles aan doen dat ik vanaf nu gezond blijf en dat ik 108 jaar ga worden.....ik bedoel... ik heb mijn borst laten amputeren, ik onderga de chemo's hoe zwaar ze mij ook vallen, roken en drinken deed ik al niet...dus dat ging al goed, ik probeer positief over mijn genezing te blijven, ik eet fruit, groente en bruin brood......so far so good, maar het vermijden van stress.....!?!?

Ik moet eerlijk toegeven dat ik dit onderdeel niet zo goed onder controle heb, soms zelfs helemaal niet...

Ik ben nog steeds zo vreselijk bang voor onverwachte aanvallen, voor prangende verwijten en goed doordachte leugens dat ik wel stress heb.....helaas in de vorm van angst. Bang voor de emotie, bang voor verlies en bang voor confrontatie met mijn eigen zwakke plekken.

Ook zit ik nog steeds in een juridische procedure voor de financiële kant en dat geeft mij ook stress want ook deze procedure wordt door de wederpartij onder de gordel uit gevochten.

Hoe kan het gewoon zijn dat alle kansen altijd aan zijn kant zijn? Hoe kan het zijn dat mijn zoon zich zo laat beïnvloeden, hoe kan het zijn dat valse verklaringen bij officiële instanties zodanig serieus genomen worden dat ik en mijn dochters meerdere malen verhoord moesten worden, hoe kan het in godsnaam zijn dat ik alle financiële verantwoordelijkheid alleen moet dragen zonder dat het recht zegeviert? Hoe kan het in godsnaam allemaal zo zijn?

En juist dat geeft mij angst, bang om ook mijn andere kinderen te verliezen, bang om de komende jaren in strijd te moeten leven, bang om steeds gekleineerd te worden en bang dat Jeugdzorg weer op komt dagen, bang dat mijn zoon blijvende schade oploopt....en misschien nog wel het meeste bang om mijzelf kwijt te raken....want dat heeft het eerder gedaan: in 2011 was ik helemaal niets meer.....een mager, trillende moeder die de dag door kwam op oxazepam, die de gordijnen niet meer durfde te openen, die niet meer naar buiten durfde, die de pc niet durfde te openen omdat er altijd vijandige mailtjes waren, bang, bang... etc..... Dit wil ik niet meer!!!! Dit echt werkelijk nooit meer.... hier kan geen kanker tegenop!!!

Ik weet dat het voor de buitenwereld moeilijk te begrijpen is dat iemand zoveel invloed op mij kan hebben. Maar ik ben gewoon niet zo goed in psychologische spelletjes...sterker nog, ik hou er niet van.....ik vind het op het criminele af......ik zit zo niet in elkaar. Ik wil in harmonie leven, in vertrouwen, ik wil dat wij de gelukkigste kinderen op aarde mogen opvoeden, ik wil alles eerlijk samen doen met wederzijds respect......maar helaas dat kan met hem niet...en hij heeft helaas een hele grote troef: de kinderen....

In de afgelopen jaren heb ik mij suf gepiekerd hoe ik met dit gedrag om zou kunnen gaan, ik ben er nog steeds niet uit....emigreren zou wel een optie zijn als ik geen dochters had...maar helaas..
Ik heb therapie in allerlei vormen gevolgd en ik moet toegeven dat mij dit wel uit mijn dalletje'2011 heeft gehaald, dat wel...

Ook heeft het mij geholpen de situatie te begrijpen:

er was immers ooit eens een indische moeder die veel tegenslag heeft gehad wat zij helemaal niet kon verwerken. Zij kon niet inzien dat dit haar pijn was en dat zij dit bij haar zelf moet zoeken.....zodoende draagt zij haar frustraties over aan haar zonen. Eén van haar zonen heeft hier later heel veel last van en.....is ook helaas te beperkt om in te zien dat hij zelf een trauma heeft en dat hij hier zelf aan kan werken. Hij wordt er narcisitisch van...deze persoonlijkheidsstoornis komt voor bij gekrenkte kinderen...Deze zoon voelt hele grote pijn en projecteert dit op mij, zijn ex-vrouw, zij is de veroorzaker van zijn pijn.....en hij brengt deze pijn inclusief enorme boosheid over op zijn 4 kinderen. Van deze kinderen is er eentje die de grootste laag krijgt, mijn zoon....en deze is zo vreselijk loyaal aan zijn vader...dat hij wel mee moet gaan haten. Hij moet zijn moeder wel gaan mijden want dat straalt zijn vader aan alle kanten uit.....niet met woorden, nee zo letterlijk gaat het niet. Maar deze zoon voelt wel alle non-verbale signalen van zijn vader.....mijn zoon wil zo vreselijk graag dat zijn vader trots op hem is, het is zijn grote voorbeeld.....hij moet wel zijn moeder gaan verstoten....want hij is bang zijn vader te verliezen...en hij weet ergens dat zijn moeder emotioneel sterker is en hem nooit zal laten vallen.....

Dit breekt werkelijk mijn hart: een kind hoeft nooit tussen zijn vader of moeder te kiezen, werkelijk helemaal nooit! Het is jammer dat Jeugdzorg dit gemist heeft....ondanks de officiele benaming: PAS (Parental Alienation Syndrome) oftewel Ouderverstotingsyndroom.