Herceptin - 17 januari 2013

Druk, druk....druk...

Begin van de week ga ik naar het ziekenhuis voor mijn 3 wekelijkse Herceptin per infuus. Het is deze keer anders dan anders....Ferry kan niet mee en wordt vervangen door mijn ouders, ik krijg een bed (ik wil geen bed!) toegewezen in een kleine kamer naast MIJN vertrouwde chemokamer, ik zie geen bekende verpleging en ik krijg in tegenstelling tot anders, geen drinken, geen fruit ed....aangeboden.
Ik hoor van een lotgenoot naast mij dat het al de hele dag een soort van chaotisch is. Wellicht kampen ze met zieken en of verlof?

Zo krijg ik ook een onbekend gezicht aan mijn bed om het infuus te prikken....en ik blijf huiverig hiervoor, goed prikken is een vak apart. Dus ik vraag wie ben jij en kan je goed prikken? Ze blijkt inderdaad een inval te zijn omdat het personeel van de chemokamer niet op sterkte is en ja.....ze kan heel goed prikken...Nou vooruit dan maar...

Maar helaas; de tendens van diepliggende stugge aders zet zich door.....en het prikken verloopt niet soepel. Na meerdere plekken op mijn hand geprobeerd te hebben, neemt ze uiteindelijk mijn pols...ze zegt dat dit een pijnlijke plek is......ja...AU....dat klopt.....het doet pijn. En ook op deze plek gaat het niet soepel, dus er ontstaat een onderhuidse bloeding, die er na een paar dagen zo uit ziet:

De Herceptin loopt vlot in en dankzij de 2 paracetamol krijg ik geen klachten. De oncologe heeft ook nog goed nieuws; nogmaals is mijn pathologisch rapport in het team besproken en men blijft bij het standpunt dat bestraling niet aan de orde is. Gelukkig!!! Van mijn ouders krijg ik ook nog een lekkere Brownie en wat chocolade toegeschoven waardoor het uiteindelijk allemaal goed komt op deze rare dag zonder de bekende rituelen.

Langdurig bijkomen daarna lukt niet, want het programma van Herstel en Balans is begonnen. Dinsdag "alleen" 90 minuten sporten en donderdag idem dito maar ook daarbij psycho-educatie van 2 uur......een hele lange dag dus.

Dinsdag start enorm heftig, ik moet niet alleen wennen aan tijdig opstaan inclusief directe actie tot aankleden, maar ook vooral met op tijd komen.....8 maanden zonder strakke structuur van werk maakt dat ik in de ochtend grote startproblemen heb en wegens conditieverlies ben ik ook nog eens slomer dan voorheen. Maar vandaag val ik met mijn neus in de boter.....er is s'nachts 15 cm sneeuw gevallen en heel Nederland ligt plat. Er staan files van hier tot aan Tokyo.......op tijd komen is vandaag een utopie.

Na ruim 3 kwartier intensief sturen (over 5 km) kom ik dan toch aan bij het ziekenhuis..... en inderdaad te laat.......ik kom buiten adem binnen van het haasten op het parkeerterrein en heb pijnlijke armen en benen van het filerijden in de sneeuw....fijne start zeg!

Maar ik moet zeggen dat het programma te doen is, de zwaarte wordt individueel ingesteld door een fysiotherapeute. Ik sta op de crosstrainer, ik roei, ik trek en duw aan gewichten om vervolgens af te sluiten met oefeningen op een mat. Ik merk duidelijk dat ik nog wel een conditie heb maar veel heb moeten inleveren, vooral aan spierkracht. Ook krijg ik last van de nog aanwezige bijwerkingen van de chemo, zoals de neuropathie. Mijn handen en voeten tintelen een eind in de rondte en mijn nepborst geeft bewegingsbeperking en pijnklachten.

De psycho-educatie is onder begeleiding van een psychologe en dat houdt vandaag praten in de groep in. Praten over herkenbare situaties, beperkingen, angsten ed. We vinden het allemaal zo geweldig om te delen en we herkennen zo veel bij elkaar dat de psychologe echt een paar keer het gesprek moet beëindigen om niet ruim over de geplande 2 uur uit te komen.

Na deze sessie ga ik vermoeid naar huis. Het sporten was deze 2e keer wat zwaarder omdat we moeten opbouwen en in de auto besef ik dat het krijgen van kanker heftig is. Niet dat ik dit niet weet, maar door confrontatie met de emoties van de anderen komt het besef weer extra binnen. Wat hebben we allemaal een hoop meegemaakt en doorstaan...

Volgende keer gaan we praten over de alom bekende vermoeidheid, hiervoor moet ik een week lang gaan turven wat ik doe en hoe moe ik hiervan word....dus als jullie mij met pen en papier zien dan weten jullie waarom...