Twee jaar geleden was ik doodsbang om ten gevolge van valse verklaringen mijn dochters kwijt te raken. Zo bang dat ik niet meer kon eten en niet meer kon slapen. Een hele donkere angstige tijd was het toen.
De tijd hierna inclusief het krijgen van kanker heeft mij verder persoonlijk laten ontwikkelen en doen inzien dat loslaten soms beter is. Zo is het nu ook het moment gekomen om knopen door te hakken. Knopen waar ik eerder nooit heb aan durven denken.
Zo komt er na 8 jaar een einde aan de co-ouderschap die wij, ik als moeder en de vader, omtrent de kinderen hebben. Ik kan het niet meer opbrengen, zoveel onrust, zoveel strijd en spanningen.....de samenwerking tussen ons is niet gelukt......ik stop er mee. De meiden mogen kiezen, helemaal vrij uit zonder enige rancune; bij wie willen ze vast gaan wonen en de ander in de weekenden gaan bezoeken? Geen gesleep meer met spullen, geen bodemloze afspraken meer, maar rust en duidelijkheid.
Goh dat ik dit ooit nog zou kunnen......ze vrij laten kiezen zonder enige angst wat het gaat worden, zonder angst om iets te verliezen.....Ik heb vertrouwen in het proces, wat er ook gebeurd ik raak de meiden niet kwijt, elke keuze is goed. Het loopt zoals het moet lopen en als zij happy zijn dan is het goed...
En ze kiezen om hier te blijven, hier wordt hun vaste woonadres. Vader moet hier natuurlijk erg aan wennen en het geeft weerstand, het levert enorme boosheid van mijn oudste op die ik al heel lang niet meer heb gezien en gesproken. Die krijgt wellicht het gevoel om op te moeten komen voor zijn vader. Kortom het zijn allemaal heftige emoties....voor iedereen.
 |
| 15 april 2013 |
Het doorhakken van deze grote knoop vreet energie bij mij, ook ga ik te laat naar bed....ik heb weer eens te weinig uren in een dag. Tel daar een kuurtje Herceptin bij op en een heel hard werkende en uithuizige man die als hij eindelijk thuis is, een zakelijke telefoon aan zijn oor heeft hangen........dan moet ik toegeven dat ik moe ben.......intens moe. Het is allemaal een beetje teveel, teveel onrust.......Voor het eerst sinds de chemo ga ik weer eens een middagdutje doen.
Maar gelukkig zijn jullie allemaal niet te vermoeid geweest mijn pagina van de Alpe d'Huzes te bezoeken, want wat gaat het enorm goed met mijn donaties, ik heb tot vandaag 96% opgehaald!!! Enorm, geweldig, sensationeel, waanzinnig, gigantisch, grandioos, fantastisch en zo verder.....
En dan te bedenken dat mijn werkgever, ook nog dit in het pand heeft gehangen......
Ja jullie lezen het goed: zij verdubbelen de opbrengst van de collega's......wat een mooie geste in deze crisistijd!
Nog 1 maand en 14 dagen en dan is het zover: de Alpe d'Huzes....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten