Reïntegreren - 12 april 2013

Zo de eerste werkweek zit er al weer op....

Ik ben afgelopen maandag gestart met 3 dagen van 2 uur werken, totaal nog maar 6 uurtjes, nog maar 25% van mijn dienstverband.

Ik heb er zin in maar ook weer niet..... eindelijk weer een beetje structuur en eindelijk weer eens los van het kankerwereldje, maar wel met vrees: kan ik het nog, wil ik het nog en hoe ga ik het doen in combinatie met gezin en sporten?

Ik ben eigenlijk nog steeds elke dag moe. Of dit nog van de chemo komt of van de Herceptin die ik nog 3-wekelijks krijg? Geen idee....ik weet wel dat ik slecht slaap, dankzij de chemische overgang heb ik toch wel wat klachten en dan vooral s'nachts......daarnaast is er in huis veel onrust. De samenwerking met de vader van de kinderen is zo uit de hand gelopen dat we overgaan op nieuwe schema's.....noodgedwongen. Boze en verdrietige meiden, rancuneus gedrag van de "volwassene"....... Kortom het vreet negatieve energie.

Ik spreek op het werk af om mij vooral bezig te gaan houden met het vervangen van afwezige collega's, dus geen nieuwe zaken, geen zittingen, weinig contact met cliënten en geen strenge deadlines. Dat moet te doen zijn.

De eerste dag valt vies tegen, ik moet op tijd opstaan (toch al niet zo mijn ding....), direct aankleden en weg.....maar op het werk is het gezellig. Het is leuk om iedereen weer te zien, maar snel wordt duidelijk; het kan en mag ook niet te gezellig worden. Werkdruk en een nieuwe manager maakt dat de sfeer zakelijker moet blijven.

BAM......dat is de eerste kennismaking met de echte wereld weer. Niet gezellig keuvelend met een bakkie koffie zoals ik het laatste jaar gewend ben geweest.......desnoods tegelijkertijd aan het infuus......nee.....hier is een bedrijf druk bezig met meedraaien in een steeds meer veeleisende samenleving. Targets, deadlines, missies en werkgroepjes zijn schering en inslag....akkoord, begrepen......ook ik ga mijn steentje bijdragen, ik zet mijn pc aan, wat nog niet meevalt want voor de zoveelste keer is mijn inlogcode weer niet up to date. Ik neem een dossier van een zieke collega over en beoordeel of een beroepsprocedure ingezet moet worden. Normaal kon ik dit uit mijn hoofd doen, nu moet ik voor mijzelf aantekeningen maken....anders zit mijn hoofd overal en nergens, maar vooral niet in de materie van het dossier. Ik vertoon ADHD gedrag...ik wissel op de pc teveel van schermen, loop naar het toilet, ga drinken halen en weer terug naar allerlei schermen....kortom: ik ben helemaal druk, maar doe eigenlijk niets.....Kom op Sabine...concentreer je!!!!!

Ik pers er vervolgens met veel moeite een redelijk standaard beroepschrift uit.......want hoe werkt in godsnaam deze nieuwe versie van Word? Want ineens hebben we een ander systeem en ineens zijn alle rechtbanken in Nederland opnieuw ingedeeld met allerlei adreswijzigingen....ik ben druk aan het zoeken, vragen, zoeken...en hoe print en kopieer ik ook al weer, welke code heb ik nodig ? Ik zie na 2 uur sterretjes!! Pppffffff, zie je wel.....ik kan het niet meer, vast nooit meer....

Gelukkig gaat het de dag erna al een stuk beter en op de derde dag bemerk ik ergens ver weg, heel ver weg een soort van routine.......oef....gelukkig!!!

Collega's, manager en Arboarts drukken mij allemaal op het hart om mijzelf goed te begrenzen en goed naar mijzelf te luisteren. Het is zoals een collega zegt; " je komt van ver....het heeft tijd nodig".

Aan het einde van deze eerste week, ben ik zowaar trots op mijzelf, een hele week bezig geweest met werk en ook nog 3x gesport!!! Ik ben over de drempel van koudwatervrees heen gestapt. Ik ben moe maar wel voldaan.......tot het moment dat ik het volgende verneem:

Eind mei wordt mijn salaris verlaagt naar 70%. Wettelijk is de werkgever niet verplicht het 2e ziektejaar 100% loon te betalen. BAM!!!! Deze komt hard aan. Ik kende de regel, maar was hier nog helemaal niet mee bezig......sorry hoor....ik was even een jaartje ziek tussendoor en heb alle regeltjes even los gelaten. Ik ben een jaar in dialoog met het kankermonster geweest....

Ik weet dat mijn werkgever gewoon de CAO volgt, maar hé ik heb kanker hoor, ik ben nog in behandeling, ik lig nog steeds geregeld aan het infuus enne ik werk hier al 13 jaar heel hard, nooit ziek....ik heb geen keuze gehad...enne....wij hebben ook nog 2 huizen hoor!!!!

Dit maakt het relaxed reïntegreren wel heel moeilijk. Wat zeiden ze ook al weer over mijn grenzen hanteren en rustig aan doen? Dat wordt zo met een verminderd loon wel allemaal heel dubbel....

Ik heb het al zo vaak gemerkt en gehoord; ziek zijn is duur....ook dit past in het potje extra kosten. Het wordt duwen om alles in dat potje te krijgen want het jaarlijkse eigen risico ziektekosten wat ik standaard kwijt ben, zit er ook al in, samen met de kosten voor de pruik, mutsjes, nieuw ondergoed en kleding, reiskosten naar en parkeerkosten bij alle ziekenhuizen, Herstel en Balans, psychische hulpverlening, een dure sportkeuring, etc...

Eigenlijk moet je, als je ziek bent, 130% loon ontvangen!! Dat ze dat nou niet snappen daar in dat Den Haag (vestiging van de Nederlandse regering)...