Oranje Dalai Lama moment - 30 april 2013

Vandaag is het in Nederland een bijzondere dag......de troonswisseling van onze Trix naar onze Willem. Ik zit net zoals veel anderen aan de buis gekluisterd.....ik wil er niets van missen. Wat een feest, pracht en praal!!! Ik zie op facebook de eerste berichten binnen stromen van feestvierders in allerlei verschillende steden en zelfs enkelen die de reis naar Amsterdam wagen. Allemaal oranje verkleed, enthousiast en energiek.... Wat een plezier!

Tja en dan.........gatverdegatver.....ik heb hier geen puf voor, energiek ben ik niet te noemen. Zo nu en dan ben ik het behoorlijk zat....ik heb zoveel te verwerken dat ik er zelf bijna angstig van word. Zo nu en dan kan ik het niet nalaten om te zuchten dat ik niet weet waar ik dit allemaal aan verdiend heb... Ik wil ook bleu met een oranje hoed een feestje vieren.... of een oranje bloem nonchalant in mijn oude lange haren doen.... Maar vandaag heeft mijn humeur het behoorlijk zwaar......als tegenstelling tot alle feestende mensen.

Ik leef de laatste weken weer eens in een soort van oorlogstoestand.....mijn ex wederpartij houdt vol. Het put mij uit en staat mijn herstel in de weg. En het raakte mij intens....ik heb kennelijk in alle voorgaande jaren geen enkel krediet opgebouwd. De meiden zijn van slag en mijn oudste is heel boos op mij.........ik heb geregeld pijn in mijn gereconstrueerde borst.......ik kan nog steeds niet zonder BH slapen en reiken met links blijft moeilijk. In de nacht lig ik te woelen omdat de opvliegers af en aan komen en mijn gewrichten doen pijn. Dit allemaal het gevolg van de hormoontabletten, de Tamoxifen. De Herceptin geeft vermoeidheid en een dagelijkse bloedneus......Mijn haar groeit goed, er zijn geen kale plekken meer.....maar mijn spiegelbeeld is zo ver van mij vandaan. Ik heb een look die ik nooit heb willen hebben inclusief de extra kilo's. Ik ben een mevrouw van middelbare leeftijd ... Bah! En maandag mag ik weer lekker aan het infuus voor de Herceptin, weer een gezellig meet and greet met mijn oncoloog en de chemokamer.....en dan praat ik nog maar niet over ons andere huis.....kijkers zijn ver te zoeken...laat staan kopers......

Dus tja dat oranjefeest van vandaag ziet er geweldig uit, maar ik ben er niet bij. Het voelt ook alsof ik er niet bij hoor.... Ik ben weer even los van de wereld; een restant van het kankermonster zit nog in mij...

De kunst van het leven is voor mij nu de kunst van het loslaten. Deze tekst vond ik pakkend....ik hang hem boven mijn bed:

Loslaten betekent geen rivaliteit, geen strijd, geen gevecht…
Simpelweg ontspannen met het bestaan, waar het ook naartoe leidt. Niet proberen je toekomst te controleren, niet proberen om gevolgen te controleren, maar ze toestaan te gebeuren… Zonder er zelfs over na te denken. Loslaten is in het moment; gevolgen zijn morgen en loslaten is zo’n heerlijke ervaring, een totale ontspanning, een diepe synchroniciteit met het leven.